De mammoetboom trio
Mammoetboom

Anekdote over de reuzensequoia

De soort draagt de naam van een opperhoofd bij de Cherokees: ‘See-quayah’. Sequoia’s zijn de dikste en grootste levende wezens van de planeet. Ze zijn gewoonweg gigantisch en hebben hun naam dan ook niet gestolen. Deze mammoetboom met zijn rode huid werd vereerd door de inheemse bevolking van de Sierra Nevada (Californië, VS).

Zijn schors vormde inspiratie voor allerlei verzonnen bijnamen. De roodbruine kleur ervan ligt aan de oorsprong van de Engelse naam van de sequoia’s: de ‘Redwoods’ (rode bossen). Zijn enorme dikte en de sponsachtige en vezelachtige textuur leverden hem de naam ‘boksboom’ op.
Nochtans is die schors zacht als fluweel: je krijgt eerder zin om hem te aaien dan om hem een mep te verkopen. Bovendien geeft hij mee als een kussen. Hij nodigt dus uit om tegen de stam te leunen, in die mate zelfs dat men hem in het Frans wel eens de bijnaam ‘dossier du randonneur’ of ‘ruggesteun van de trekker’ geeft.

Geheimen van de reuzensequoia

De sequoia is een boom die aangepast is aan vuur. Hij heeft een uitzonderlijk vermogen om weerstand te bieden tegen vlammen. Zijn dikke schors, vol water en tannines, is een echte vuurwerende laag. Zijn takken, die vaak 10-30 meter hoog zitten, ontsnappen aan de vlammen.

De voortplanting van deze Californische conifeer is verbazingwekkend. Alleen bij zware hitte gaan de kegels open en komen de zaadjes vrij. Als de hittegolven of bosbranden uitblijven, kunnen ze gesloten blijven en gedurende 20 jaar aan de takken blijven hangen.

Natuurbranden zijn echte bondgenoten van de sequoia’s. Ze maken de bodem van het bos vrij en verrijken die met hun as zodat de zaadjes kunnen kiemen.

Toch is dat vermogen van de sequoia’s de voorbije jaren op zijn grenzen gestoten. Met de ontregeling van het klimaat heeft de afwisseling van hittegolven en neerslag plaats gemaakt voor permanente droogte. Die opwarming veroorzaakt gigantische branden die de sequoia’s bedreigen. Als het zo verdergaat, zou het gedaan kunnen zijn voor deze soort die op aarde verscheen lang voor er dinosauriërs waren!

Heilzame invloeden van de reuzensequoia

De reuzensequoia is een bosboom die immens wordt. Langs de openbare weg is er geen geschikte plek voor hem. Hij kan in parken of hele grote tuinen groeien. Men plant hem om groene ruimtes te decoreren. Zijn langwerpige silhouet geeft vorm aan het landschap.

Gezien de oppervlakte van zijn immense bladerdek produceert hij veel zuurstof. Hij vangt grote volumes verontreinigde gassen en ook CO2 op, die hij in zijn duurzame hout stockeert.

In het klassieke bomenpallet in de stad zorgt hij voor afwisseling. Aan zijn voet groeit heel weinig groen en hij is bestand tegen schimmels. Zijn kruin biedt dan wel weer beschutting aan vogels, en zijn schors is een onderkomen voor tal van insecten, spinnen, solitaire bijen, vuurwantsen enz.

De reuzensequoia herkennen

Schors

Bruinrood - Heel dik - Vezelachtig en zacht

Bladeren

Langs de takken: kleine puntige schubben in een spiraal – Uiteinde van de takken: kleine puntige naalden (+/- 1 cm)

Bladerdek

Kleur het hele jaar door: donkergroen - Groenblijvend

Vruchten

Kleine kegels (mini-denappels) - Aan het uiteinde van de takken - Ovaal - Tekening: schubben in afgeplatte ruiten, een beetje hol in het midden - Bevatten minuscule zaden

Bijzondere kenmerken van deze boom

Dit trio reuzensequoia’s is in de jaren 70 geplant, aan weerszijden van de weg. Indertijd raakten hun takken elkaar niet. Tegenwoordig vormen ze een mooi gevormd geheel, een beetje somber, in het midden van de Cours Gordon Bennett. Ze richten zich naar de hemel als drie raketten.Wie weet slagen ze er ooit in om de 6-8 verdiepingen van de naburige appartementsgebouwen voorbij te steken.

Momenteel worden reuzensequoia’s die in België groeien niet meer dan 40 meter hoog. Ze zijn te recent geplant om te kunnen zeggen of ze net zo kolossaal zullen worden als hun Amerikaanse neven. In Californië meet ‘General Sherman’, de grootste reuzensequoia ter wereld, nu bijna 84 meter en hij is ongeveer ... 2000 jaar oud!

Deze Californische bomen lijken zich goed aan te passen aan ons klimaat, vooral op de flank van een heuvel of beneden in een vallei. Ze houden van een vochtige atmosfeer zoals bijvoorbeeld ochtendmist, maar ze planten zich hier niet voort omdat onze zomers niet heet genoeg zijn. Nu ja, nog niet …

Hun schors wordt vaak op de proef gesteld door de klauwen van honden en de klappen van wandelaars. Ga deze reuzen niet te lijf als je er langskomt. Ga zachtjes naar een van de bomen toe en let er goed op dat je de wortels van de boom niet beschadigt. Vlij je vervolgens comfortabel tegen zijn stam aan. Kijk omhoog en laat je meevoeren naar duizelingwekkende hoogtes. Dit individu kan de deuren van je verbeelding openzetten.

(Teksten en foto's van Priscille Cazin - Sylvolutions)

Dit portret is:

- Verrijkt met een illustratie uit de Belgische Federale Staatscollectie in permanente bruikleen aan de Meise Botanical Garden. Zie bijlage. Met dank aan de bibliotheek (erfgoedcollectie) voor deze bijdrage.

- Een initiatief van Christos Doulkeridis, burgemeester, Audrey Lhoest, schepen van Leefmilieu, Groene ruimten en Beplantingen, Toerisme, college van burgemeester en schepenen van Elsene.