Rode beuk

De man die bomen plantte Een verteller vertelt ons een verhaal. Tijdens een wandeling maakte hij in 1913 in de hoogten van de Provence, desolaat en droog, hij trof alleen verlaten dorpjes en droge bronnen aan. Al het leven lijkt deze woestijnlanden verlaten te hebben. Daar ontmoet hij een oude herder, Elzéard Bouffier. Deze man spreekt weinig en lijkt als een kluizenaar te leven in deze vergeten bergen. Hij beoefent een activiteit die ogenschijnlijk onschuldig lijkt: hij plant elke dag eikels! Wanneer de verteller een paar jaar later terugkeert naar de scène, ontdekt hij een groen en ruisend bos van het leven! Dit korte verhaal, geschreven door Giono in 1953, wordt vandaag de dag beschouwd als een volwaardig manifest voor de ecologische zaak. De herder slaagt er immers niet alleen in om een bos te creëren, dit heeft ook sociale en economische gevolgen, waardoor de dorpen van de wijken nieuwe gezinnen kunnen verwelkomen, terwijl ze bedreigd werden met woestijnvorming.